Bir mutfağın günlüğü

Bir zamanlar modern bir mutfaktım. Artık yüzeyim eskisi gibi parlamıyor, ama içsel değerlerim günlük yemek pişirme keyfinin zorluklarına hâlâ dayanıyor. Sahiplerim bana sevgiyle “das Kuchl” diyorlar, ve bu, “rahat mutfak” gibi bir anlama geliyor. Ve ben gerçekten buyum. Fakat izin verin, gençlik yıllarımda nasıl olduğumu anlatayım.

İşin olmazsa olmazı: Planlama 

Sahiplerim Lea ve Markus, beni planlamak için çok zaman harcadılar. Onlar da gençti; ama biliyorlardı ki, bir gün aileyi genişletmek, çocuk sahibi olmak isteyeceklerdi. Lea, yemek pişirmeyi her zaman sevdi, ve büyük bir tezgahının ve tüm mutfak gereçlerini yerleştirebileceği yeterli saklama alanının olmasını istedi. Dolaplarımda ve çekmecelerimde kendine bir yer bulması gereken tüm eşyaların listesini yaptılar. Ben daha evlerine taşınmadan önce, hangi mutfak eşyasının nereye konacağını tam olarak düşünmüşlerdi. Ve plana, bir miktar rezerv saklama alanı da eklediler.

Aile büyüyor

Çok uzun sürmedi, her gün çocuk kahkahası duymaya ve keyfini çıkarmaya başladım. Lea, derin çekmeceli büyük bir erzak dolabına sahip olmamdan çok memnundu. Büyük saklama alanı, kısa sürede bebek maması, süt tozu ve daha birçok malzeme ile doldu. Lea, artık eskisi gibi yoğun çalışmadığı için beraber çok vakit geçirdik, ve o, sağlıklı yemekler hazırladı veya fırınımda lezzetli pastalar pişirdi. İkinci çocuğu da çok uzun beklememiz gerekmedi. Çekmecelerim neredeyse her gün yeniden düzenleniyor ve toparlanıyordu. Neyse ki AMBIA-LINE, bu korkunç karmaşaya çabucak güzel bir düzen getiriyordu.

Arkadaşlarla geçirilen yemekli akşamlar

Çocuklar büyüyünce, Lea ve Markus yeniden kazandıkları özgürlüğün tadını çıkardılar. Arkadaşlarını sık sık yemeğe davet ettiler; bunun biraz aşırıya kaçtığını söylemeden edemeyeceğim. Yeni mutfak aletlerinin istilası beni şaşkına çevirdi: Barbekü gereçleri, özel bıçaklar ve hatta bir fondü seti! Sahiplerim, yemek takımının ve çatal bıçağın durduğu dolabın bulaşık makinesine yakın olmasından memnundu. Bulaşık makinesinin sık sık geceleri foşurdadığını ve beni uyutmadığını hâlâ hatırlıyorum.

Ani değişiklikler

Ben 15 yaşındayken mutfaktaki günlük hayatım bir kez daha alt üst oldu. Lea ve Markus, artık yollarını ayırmanın zamanı geldiğine karar verdiler. Eve uzun bir süre sessizlik hakim oldu. Lea sık sık restorana gidiyordu ve iki kızın aklında sadece voleybol ve oğlanlar vardı. Ama içim hâlâ hayat doluydu, aksesuarlarım 200.000’den fazla açma ve kapama hareketine göre tasarlanmıştı. Zamanımın henüz gelmediğini biliyordum. 

Bugün - 20 yıl sonra

Bir sürü çalkantı yaşamış evimde, ben bugün de kendimi hâlâ iyi hissediyorum. Lea şimdi, işinin ehli bir marangoz olan Jakob ile bir ilişki yaşıyor. Ve Jakob, oğlu Leopold ile buraya taşındı. Her gün bir karmaşadır gidiyor. Bazen, çekmecelerimin ve kalkar kapaklarımın yorulmuş olduğunu düşünüyorum. Jakob, ara sıra bir menteşeyi biraz sıkıştırıyor veya bir fuga resmini daha güzel bir şekilde ayarlıyor. Aslında o da, benim halen iyi durumda olduğumu düşünüyor! Halefim taşınmadan önce, daha birkaç yıl burada kalabilirim. Bende neye sahip olduklarını elbette biliyorlar.